The Mac are back!

Gisteravond was het dan zover: het concert van Fleetwood Mac in de enorme Acer Arena in Sydney. Ik was des namiddags naar Lisa gegaan, gelunched en toen in Gladesville na wat tevergeefs de hand in de lucht gestoken te hebben dan eindelijk een taxi weten te snaaien. We hadden zo'n vijf en veertig minuten om naar het stadion in Homebush te gaan. Dit is waar in 2000 de Olympische Spelen werden gehouden. Het is een gigantisch complex van diverse stadions (stadia?) en allerlei sport- en evenementenfaciliteiten. Snel even wat gegeten met een heerlijke koude Carlton Cold en toen de trappen op naar onze plaatsen. In het voorprogramma werden we onthaald op de aanstekelijke rock van The Verses. Zangeres met een uitstekende, sterke stem en snelle, opwekkende muziek.

Maar na een uur was het grote moment daar; de levende legenden van Fleetwood Mac betraden het podium. Stevie Nicks zag er nog steeds fantastisch uit en na wat opwarmen bleek haar bezwerende stem nog even toverachtig als altijd. De fantastische drummer Mick Fleetwood was een genot om aan het werk te zien. Maar ik was zeer onder de indruk van de muzikaliteit van de voorman, Lindsey Buckingham. Wat een geweldige gitarist en wat een showman.

De band speelde de meeste grote hits en het was een ongelofelijk fantastische avond. Lisa en ik genoten met volle teugen. Na afloop bleek dat Alana Lisa een aantal allengs dringender tekstberichten had gestuurd. Wat bleek? Er was 'a great big bug' met de was van het balkon de flat binnengekomen. Alana houdt niet van insekten. Ze zei dat de 'great big bug' op het wasrek zat en zodoende kon ze ook niet bij de bug spray. Ze had de deur dichtgetrokken en was in haar kamer gevlucht, wachtend tot wij eindelijk zouden terugkomen. Lisa belde haar en zei: "Don't worry, Alana, Rich will kill the bug when we get home." Zo gezegd, zo gedaan.

Maar eerst moesten we nog thuis zien te komen. Vijftienduizend mensen verlieten het stadion, des avonds laat, en ik telde zegge en schrijve drie taxis die nota bene geboekt waren en dus geen klanten accepteerden. Ik vroeg een gemoedelijke chauffeur waar ik een taxi kon krijgen en hij zei: "You never know your luck, mate. I've got a booking but they aren't here. If they don't show up in five minutes, I'll take you and your lady." En zo reden we even later in de taxi langs rijen mensen die naarstig ontbrekende taxi's zochten.

Alana bleek heel blij te zijn om ons te zien. Ik moet zeggen dat het een behoorlijk uit de kluiten gewassen sprinkhaan was die daar brutaal op het wasgoed rond zat te koekeloeren. De beide dames moesten gerustgesteld, dat stond buiten kijf. Ik pakte de bug spray en gaf de groene doerak een fikse dosis. Dat vond ie niet leuk en hij (of zij) maakte vreemde bokkensprongen. Na nog een paar stoten gif wist ik hem onder mijn forse rechterschoen plat te stampen. Hij (of zij) was nu een ex-sprinkhaan en Alana kon rustig gaan slapen.

Een dag uit het leven van Richard, Lisa en Alana in beautiful Sydney.