Eindelijk wat meer tijd om iets rustigs te doen. Het is me het weekje wel geweest, beste kijkbuiskinderen. Op maandag kwam ik vroeg in de morgen aan en was supersnel door de douane, gelukkig want ze kunnen soms heel strikt zijn. Het Aussie paspoort komt dan gauw van pas. Ik was zelfs voor Terri en Lesley er waren in de aankomsthal. Na een poosje waren ze er. Een vriendin van Terri had een leuke 'Welcome Home Richard' poster voor me gemaakt.
Ik genoot met volle teugen van de frisse lucht na urenlang in de cabine van het toestel te hebben gezeten. Wederom goede vluchten gehad met Qantas en British Airways. In Balmain aangekomen was het vreemd om het hostel weer te zien waar ik met Keri in 2005 verbleef. Balmain zag er nog steeds heel aantrekkelijk uit. Ik kon meteen mijn studio in en rustte uit. De komende dagen had ik af en toe last van jetlag. Het is een maf gevoel maar elke volgende dag knap je meer op.
De eerste dagen was er een gedoe met toegang krijgen tot mijn bankgegevens en me opgeven voor Medicare (het Ziekenfonds). Het is enigszins ongebruikelijk dat ik Australier ben maar zo erg lang in het buitenland heb vertoefd. Maar ja, ik ben nu eenmaal uniek. Toch?
Op woensdag was het allemaal geregeld en volgende week dinsdag kan ik mijn debit card op halen. Gelukkig heb ik op mijn kamer gratis wireless wat een grote help is met het regelen van allerlei zaken en emails sturen naar diverse instanties.
Op woensdagavond ontmoette ik Juliana die toevalligerwijs deze week in Sydney was. Het was ontzettend leuk om haar weer te zien. Ik had niet verwacht haar al zo snel te kunnen zien. We liepen vanaf het Central Railway Station naar The Rocks en toen zag ik voor het eerst in drie jaren de brug en het Opera House weer van nabij. Dit keer met een blauwe lucht in de zomer.
Wat een stad. We aten en dronken iets in een hele leuke pub en later kwamen met nog in een mallotige beerkeller terecht. Lederhosen; pullen Lowenbrau; kortom je reinste hoempa-bende. Maar veel gelachen.
En ik moest me natuurlijk nog voorbereiden op mijn sollicatiegesprek dat heel goed geslaagd was. Ik had het gevoel dat het allemaal prima verlopen was. Maar je weet het nooit. Gelukkig was ik al aardig uitgerust op vrijdagmiddag toen het gesprek plaatsgreep, anders zou het moeilijk geweest zijn.
Op vrijdagavond was ik wel aan de pub toe en met Terri en Lesley en Peter toog ik naar de William Wallace. Een paar VBs en later nog heerlijk gegeten in Vietnamees restaurant Le Biche.
Moe maar voldaan pleurde onze held toen in zijn bedstee. De eerste week zat er op en hij voelde zich nu al helemaal op zijn plaats.
Ik genoot met volle teugen van de frisse lucht na urenlang in de cabine van het toestel te hebben gezeten. Wederom goede vluchten gehad met Qantas en British Airways. In Balmain aangekomen was het vreemd om het hostel weer te zien waar ik met Keri in 2005 verbleef. Balmain zag er nog steeds heel aantrekkelijk uit. Ik kon meteen mijn studio in en rustte uit. De komende dagen had ik af en toe last van jetlag. Het is een maf gevoel maar elke volgende dag knap je meer op.
De eerste dagen was er een gedoe met toegang krijgen tot mijn bankgegevens en me opgeven voor Medicare (het Ziekenfonds). Het is enigszins ongebruikelijk dat ik Australier ben maar zo erg lang in het buitenland heb vertoefd. Maar ja, ik ben nu eenmaal uniek. Toch?
Op woensdag was het allemaal geregeld en volgende week dinsdag kan ik mijn debit card op halen. Gelukkig heb ik op mijn kamer gratis wireless wat een grote help is met het regelen van allerlei zaken en emails sturen naar diverse instanties.
Op woensdagavond ontmoette ik Juliana die toevalligerwijs deze week in Sydney was. Het was ontzettend leuk om haar weer te zien. Ik had niet verwacht haar al zo snel te kunnen zien. We liepen vanaf het Central Railway Station naar The Rocks en toen zag ik voor het eerst in drie jaren de brug en het Opera House weer van nabij. Dit keer met een blauwe lucht in de zomer.
Wat een stad. We aten en dronken iets in een hele leuke pub en later kwamen met nog in een mallotige beerkeller terecht. Lederhosen; pullen Lowenbrau; kortom je reinste hoempa-bende. Maar veel gelachen.
En ik moest me natuurlijk nog voorbereiden op mijn sollicatiegesprek dat heel goed geslaagd was. Ik had het gevoel dat het allemaal prima verlopen was. Maar je weet het nooit. Gelukkig was ik al aardig uitgerust op vrijdagmiddag toen het gesprek plaatsgreep, anders zou het moeilijk geweest zijn.
Op vrijdagavond was ik wel aan de pub toe en met Terri en Lesley en Peter toog ik naar de William Wallace. Een paar VBs en later nog heerlijk gegeten in Vietnamees restaurant Le Biche.
Moe maar voldaan pleurde onze held toen in zijn bedstee. De eerste week zat er op en hij voelde zich nu al helemaal op zijn plaats.
2 comments:
Hi dick, I'm Cock.
lieve broer, hoe geweldig is dit om te lezen, wonen boven een pub blijft ieder mans droom.
zeker met zoveel al bekende mensen in Oz zal het je goed verlopen. zijn een beetje jalours op je, wij gaan zo naar de koopgoot om een winterjas voor tes te halen. lekker om het zo te kunnen volgen, See Ya
'hou je d'r buiten, cock', zeiden Koot en Bie..
Ja, het gaat allemaal heel goed en het frappante is dat ik me nu al behoorlijk thuis voel. Het voelt goed en dat belooft wat.
Veel succes met de winterjas shopping..
Post a Comment