A day in the Blue Mountains - Let's off-road!

Vanmorgen vroeg op pad met Terri en Lesley en Peter in hun Toyota Landcruiser. Prachtige landschappen gezien in de Blue Mountains, eindeloze lange wegen met hier en daar een prachtig vergezicht, grappige kleine stadjes en dorpjes. Op een gegeven moment namen we een kijkje in de Megalong Valley, een schitterende vallei met regenwoud en overal 'tree ferns', varens die meters hoog zijn, eigenlijk varenbomen. Het was daar echt prachtig. En dat was het gekke overal in de Blue Mountains; het is tegelijkertijd zo droog en toch heel groen met overal planten, grassen, struiken en bomen en gum trees. Dat het droogste continent in grote delen zo groen is lijkt vreemd maar is toch waar.



Later gingen we off road op een 'unsealed road' en lieten we dus het asfalt achter ons. Na een uur rijden over die 'dirt road' waren we echt in de 'bush'. Heel af en toe zagen we een andere auto maar slechts heel sporadisch. Aan het einde van die lange weg was een klein parkeerterrein. Dit was waar we naar de gloeiwormen in de verlaten spoorwegtunnel zouden gaan kijken. We aten eerst onze lunch en gingen toen op pad. Een echt schitterend pad tussen gorges en torenhoge rotsen door met overal weelderig groen; echt middenin de Australische bush. Die rotsformaties doen onaards aan, alsof ze iets weten waar wij als blanke Europeanen niets van doorhebben. Heel indrukwekkend en onwezenlijk. Iedereen die de film Picnic at Hanging Rock heeft gezien begrijpt wel wat ik bedoel.

Tussen de rotsen en jungle door liep een kleine kreek en hier en daar waren kleine watervallen en stroomde er water over de rotsen. Heerlijk verkoelend. Opeens zagen we tussen de enorme varens door de opening van de donkere tunnel. De bedoeling is dat je zo ver de tunnel inloopt dat je geen licht meer ziet en dan je zaklamp uitdoet om de gloeiwormen te zien. Het was heel maf, overal op de donkere muren van de pikdonkere tunnel waren kleine stipjes gloeiend licht van de gloeiwormen, prachtig. Je moest wel oppassen omdat de tunnel wel begaanbaar is maar overal met grote keien en rotsen een oneffen pad biedt. Aan de andere kant van de tunnel aangekomen zag ik dat het landschap daar nog veel exotischer was. Ik kon daar echt iets van de 'vibes' oppikken. Het is geen wonder dat voor de Aboriginals het land zelf zo belangrijk is.

Na teruggelopen te hebben naar de Jeep en een kleine pitstop in de bush toilet gingen we verder, weer over een lange dirt road naar Lithgow, een voormalige mijnwerkersstad in the middle of nowhere. Ook namen we een kijkje in Mount Wilson, een vreemde Engelse oase bovenop een berg in de koelte. Mooie oude huizen met grote tuinen, het deed onwerkelijk aan maar het leek wel op sommige plekken die ik in Engeland zelf gezien heb.

We reden terug door de Blue Mountains door het appelgebied van Binpil, overal boomgaarden, mooie groen wijden, glooiende heuvels naast hogere bergen. Heel goed land. In de winter is het daar erg koud en in het bosbrandseizoen is het er ook moeilijk wonen. Maar het is er heerlijk koel en schaduwrijk en toen we de bergen uitwaren en weer terug waren op het plateau waarover we terug reden naar Sydney was het opeens weer erg warm. We kwamen ook nog door een gebied dat naar de daar voorkomende 'bell birds' genoemd is. Terri draaide haar autoraam open en we konden het geluid van de vogels horen, het leek inderdaad op een bel of een alarm of een fluitsignaal (doorhalen wat niet van toepassing is).

Nog even gestopt voor een bier in een pub in Windsor en toen op huis aan. Een geweldige dag met indrukken die me bij zullen blijven. Schitterend!